Każde miasto posiada historię swego rozwoju. Chciałoby się powiedzieć – a czasem to trudne lub wręcz niemożliwe - że posiada też logikę swego rozwoju, ukryty zamysł, który jest kluczem do dobrobytu mieszkańców. Taki zamysł budują głównie miejskie węzły przestrzenne: place, osie i otwarcia widokowe oraz parki.

Chociaż z Ostródy do Marwałdu jedzie się niespełna pół godziny, wioska sprawia wrażenie wyjętej z westernu o bandytach terroryzujących odcięte od świata Dodge Town. Położona u stóp Góry Dylewskiej, licząca nieco ponad dwustu mieszkańców, do niedawna znana była tylko ze wzmianki w przeboju Brathanków oraz mieszczącego się tu „Domu Odzyskanych dla Życia” Markotu. To, co na pierwszy rzut oka odróżnia ją od setek podobnych, tkwiących jeszcze jedną nogą w PRL-u mazurskich wiosek, to monumentalny piętnastowieczny kościół i… dramatyczne wydarzenia, które zaczęły wychodzić na jaw po włamaniach na jego plebanię.

Cham, idiota, złodziej, prostak, kreatura, menda, karierowicz. To tylko najłagodniejsze z określeń, jakimi w gorącym okresie kampanii referendalno- wyborczej 2012 roku częstowano postaci ostródzkiego życia publicznego. Mowa nienawiści? Ostródzianie mówią tak od lat!