Przy obecnej ulicy Drwęckiej, na jej odcinku pomiędzy trzecim przejazdem kolejowym a ulicą Olsztyńską, działały w przedwojennej Ostródzie dwa, jak je dzisiaj nazwalibyśmy, kinoteatry (dziwaczny rusycyzm, ale przyjął się w języku polskim). Pierwszy z nich powstał jeszcze przed pierwszą wojną światową i nosił nazwę Luisen-Theater (od imienia królowej Luizy Pruskiej, żony króla Fryderyka Wilhelma III). Budynek, którego właścicielem był Dieter Kutschewski, teatrem był tylko z nazwy, ponieważ – mimo posiadania niewielkiej sceny - odbywały się tam wyłącznie seanse filmowe.

Lotniczy epizod Ostródy nie skończył się wraz z zamknięciem w 1919 roku lotniska, o którym pisaliśmy w jednej z poprzednich ciekawostek.  W 1958 roku do miasta przybyła grupa żołnierzy w celu przygotowania warunków do funkcjonowania 81 Samodzielnej Kompanii Radiotechnicznej (81 skrt), jako jednego z elementów systemu obrony powietrznej kraju. Prawie jednocześnie rozpoczęto przy ulicy Jagiełły, naprzeciw bramy wyjazdowej z „białych koszar”, budowę budynku sztabowego kompanii wraz z mieszkaniami służbowymi dla jej kadry oraz budowę w Kajkowie bazy radarowej, zwanej potocznie „górką”.

W listopadzie 1944 roku, Karol Małłek oraz Hieronim Skurpski, jako delegaci Związku Mazurów, spotkali się w Lublinie z przedstawicielem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego Bolesławem Bierutem. Przekazali mu memoriał, w którym zawarli punkt widzenia Związku na temat zasad organizacji życia polskiego na obszarze Mazur. W materiale tym, który był jednocześnie programem organizacji, postulowano m.in. opuszczenie przez Niemców ziemi mazurskiej, utworzenie województwa mazurskiego, przeprowadzenie reformy rolnej i roztoczenie opieki nad zabytkami. Administracja i szkolnictwo miały być wyłącznie polskie. Jako stolicę województwa mazurskiego widzieli Olsztyn lub Królewiec (nie wiedząc jeszcze że Królewiec będzie radziecki). Chcieli również zburzyć zabytki, świadczące o niemieckiej historii Prus Wschodnich.

Historia trzeciego sektora w Ostródzie to nie tylko lata III Rzeczypospolitej. Już ponad sto lat temu w mieście działały liczne stowarzyszenia, a niektóre - jak Ostródzkie Towarzystwo Upiększania czy loża masońska "W drodze na Wschód" - odcisnęły trwały ślad w miejskim krajobrazie.

Rok 1918 był ciężki dla Niemiec, w tym dla Prus Wschodnich. Na tych terenach mieszkańcy byli szczególnie rozgoryczeni przedłużającą się wojną, była to bowiem jedyna prowincja Niemiec, gdzie toczyły się działania wojenne. W obliczu przegranej wojny i trudności gospodarczych, pod koniec roku Niemcy stanęły na progu rewolucji. Uważa się, że ten wybuch został wywołany, tak jak w innych częściach Niemiec, głównie przez prokomunistycznych spartakusowców (Związek Spartakusa – marksistowski ruch rewolucyjny, działający w Niemczech podczas I wojny światowej. Przywódcami związku byli m.in. Róża Luksemburg, Karl Liebknecht i Julian Marchlewski). Przebieg wystąpień we wszystkich miejscach był podobny. W całym kraju wybuchały strajki i zamieszki. W zajętych przez rewolucjonistów miastach tworzono rady żołnierskie i robotnicze oraz odsuwano od urzędu dotychczasowe władze.

Mecz rozegrano 1 maja 1945 roku pomiędzy drużynami Kolejarza Ostróda, a reprezentacją stacjonujących w mieście żołnierzy radzieckich. Jak łatwo się domyślić, uczczono w ten sposób Święto Pracy. W tym historycznym spotkaniu ostródzcy piłkarze odnieśli dotkliwą porażkę, przegrywając 0:6. Rewanż odbył się nazajutrz, w dniu zdobycia Berlina (2 maja 1945). Ostródzcy kolejarze odegrali się za porażkę z pierwszego meczu i zwyciężyli identycznym stosunkiem bramek 6:0.