Średniowieczna Ostróda, jak każde miasto dbające o bezpieczeństwo swoich mieszkańców, otoczona była murem obronnym. Każdy, kto chciał dostać się poza jego obręb, musiał przejechać bądź przejść przez jedną z pilnie strzeżonych bram. Johannes Müller w „Dziejach Ostródy” pisze, że były cztery takie bramy.

Gwara ostródzka wywodzi się z mazowieckiej staropolszczyzny i przez wielu językoznawców uznawana jest za odrębną zarówno od gwary mazurskiej, jak i warmińskiej. Obecnie jest to język praktycznie martwy, a już na pewno wymierający. W okolicach Ostródy i Olsztynka mieszkają jeszcze ostatni Mazurzy, znający szczątkowo mowę swoich przodków - polskojęzycznych mieszkańców niemieckiego Oberlandu.

W 1964 roku przy ostródzkiej jednostce wojskowej 1954 („czerwone” koszary) powstał klub motocrossowy „Czerwone Berety”, podlegający organizacyjnie pod Wojskowy Klub Sportowy „Wawel” Kraków. Jego prezesem został inżynier Karol Wadas. Idąc szlakiem przetartym przez sekcję piłkarską warszawskiej „Legii”, wcielano w kamasze najlepszych polskich motocrossowców, którzy tutaj odbywali obowiązkową służbę wojskową.

Nie był to oczywiście jakiś wielki węzeł (może raczej węzełek), ale przed II wojną światową z Ostródy można było pociągiem pojechać w kilku kierunkach. Teraz, wsiadając do wagonu kolejowego w Ostródzie, możemy jedynie udać się w dwie strony – na Iławę, Toruń, Poznań i w porywach Wrocław. W przeciwną stronę na Olsztyn, Ełk i może do Białegostoku.

W wydanej w 1936 roku powieści- reportażu pt. "Na tropach Smętka", Melchior Wańkowicz pisał: Z pola grunwaldzkiego, od kamienia Ulricha von Jungingen, przejeżdżamy tuż na wzgórze pod wsią Frogenau (Frygnowo), z którego Hindenburg prowadził operację tych pamiętnych dni końca sierpnia 1914 r. Krzyż tam stoi i mała ławeczka drewniana. Co rok w rocznicę bitwy przyjeżdżał pod krzyż starszy, cywilny pan i siadał w zadumie na tej ławeczce. Nikt ze świty nie śmiał przerywać rozmyślań feldmarszałka von Hindenburg, Prezydenta Rzeszy Niemieckiej, junkra ziemi wschodniopruskiej. Następną stary pan jechał do karczmy w Ostródzie, w której jadł ongiś Eisbeine (golonka) w czasie decydujących przegrupowań, i zjadał taką samą porcję.

Podczas Wystawy Światowej w Paryżu w 1900 roku drzewa z Lasów Taborskich reklamowane były jako "najlepszy sosnowy surowiec świata". Wysokiej jakości drewno spod Ostródy było jednym z najlepszych towarów eksportowych Prus Wschodnich i wykorzystywano je m.in. do budowy masztów żaglowców.