Pierwszy raz starliśmy się latem 1965 roku z Iławą i dostaliśmy srogie baty. Ówczesne władze Ostródy zlekceważyły przeciwnika, przystępując do turnieju niejako z marszu, bez odpowiedniej mobilizacji mieszkańców. W Iławie natomiast potraktowano konfrontację z Ostródą bardzo poważnie. Na mieście pojawiły się motywujące plakaty o treści: „Do boju iławianie, sprawimy ostródzianom lanie!”. Chyba też niezbyt gościnnie, bez należytej czołobitności przyjęto w Ostródzie telewizyjne gwiazdy, stąd niektóre decyzje prowadzących turniej i zasiadających w telewizyjnym studio jurorów były wyraźnie stronnicze. Trwałym efektem turnieju jest trwająca po dziś dzień wzajemna niechęć mieszkańców obydwu miast. Stąd, na przykład, dowcipy typu: „Dlaczego w Ostródzie buduje się tylko domy czteropiętrowe? Bo z piątego piętra byłoby widać Iławę”.

Kiedy już spalono wszystko to, co miało zostać spalone, rozmontowano i wywieziono do ZSRR wszystko to, co miało zostać wywiezione, dowódca sowieckich wojsk okupujących Ostródę zgodził się przekazać władzę w mieście polskiemu staroście, Stefanowi Cendrowskiemu. Stało się to dopiero 26 maja 1945 roku - ponad cztery miesiące po zdobyciu miasta przez Armię Czerwoną i nie odbyło się bez oporów.

W ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 roku (Dz. U. 2004 Nr 92 poz. 880) zapisano, że pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.

Placówka powstała na mocy zarządzenia wojewódzkiego Inspektora Szkolnego z dnia 1 września 1945 roku. Jej organizację starosta ostródzki Tadeusz Raczyński zlecił Annie Kułakowskiej. Na siedzibę wybrano budynek dawnego lazaretu garnizonowego, szczęśliwie nie spalonego przez upojonych (nie tylko) zwycięstwem, okupujących Ostródę taborytów sowieckiej armii (dzisiaj mieści się tutaj internat Zespołu Placówek Szkolno- Wychowawczo- Rewalidacyjnych).

Od momentu wprowadzenia w Prusach reformacji, w Ostródzie istniały dwie parafie ewangelickie - niemiecka (miejska) i polska (wiejska). Ich proboszczowie toczyli często regularne spory, nie szczędząc sobie przy tym uszczypliwości, a nawet inwektyw. W 1727 roku niemiecki pastor Christoph Ast ubolewał, że "Ostróda od niepamiętnych czasów cierpi z powodu skłóconych, w ustawicznej niezgodzie żyjących księży, a parafianom tutejszym ciężko znaleźć należyte pokrzepienie".

Podczas Wystawy Światowej w Paryżu w 1900 roku drzewa z Lasów Taborskich reklamowane były jako "najlepszy sosnowy surowiec świata". Wysokiej jakości drewno spod Ostródy było jednym z najlepszych towarów eksportowych Prus Wschodnich i wykorzystywano je m.in. do budowy masztów żaglowców.