Tak zwany Judenhaus, czyli Dom Żydowski, mieścił się w istniejącej do dziś kamienicy przy Wilhelmstrasse 8 (11-go Listopada). Mieszkali tam ostatni ostródzcy Żydzi, którzy po dojściu do władzy w Niemczech Hitlera, pomimo licznych szykan, nie zdecydowali się opuścić miasta.

Średniowieczna Ostróda, jak każde miasto dbające o bezpieczeństwo swoich mieszkańców, otoczona była murem obronnym. Każdy, kto chciał dostać się poza jego obręb, musiał przejechać bądź przejść przez jedną z pilnie strzeżonych bram. Johannes Müller w „Dziejach Ostródy” pisze, że były cztery takie bramy.

W 1807 roku okolice podostródzkiego Pietrzwałdu były scenerią dramatycznych wydarzeń, związanych z pobytem na tym terenie wojsk napoleońskich. W nocy z 8 na 9 maja z pobliskiego grząskiego jeziorka leśnego zwiadowcy francuscy wydobyli najpierw pięć zwłok odzianych „na modłę francuską”, w tym jedną kobietę, a po szczegółowszym przeszukaniu, kolejnych trzynastu francuskich nieboszczyków – związanych razem, z ciężkim kamieniem u szyi każdej ofiary.

Mecz rozegrano 1 maja 1945 roku pomiędzy drużynami Kolejarza Ostróda, a reprezentacją stacjonujących w mieście żołnierzy radzieckich. Jak łatwo się domyślić, uczczono w ten sposób Święto Pracy. W tym historycznym spotkaniu ostródzcy piłkarze odnieśli dotkliwą porażkę, przegrywając 0:6. Rewanż odbył się nazajutrz, w dniu zdobycia Berlina (2 maja 1945). Ostródzcy kolejarze odegrali się za porażkę z pierwszego meczu i zwyciężyli identycznym stosunkiem bramek 6:0.

Pierwsze zachorowania na cholerę odnotowano 28 sierpnia 1831 roku. Na 2421 mieszkańców miasta objawy cholery wystąpiły u 270 osób, z czego 167 zmarło. W okresie od 4 do 17 września zachorowało 125 osób. W sumie w 1831 roku zaraza zabrała Ostródzie 214 mieszkańców.

W listopadzie 1944 roku, Karol Małłek oraz Hieronim Skurpski, jako delegaci Związku Mazurów, spotkali się w Lublinie z przedstawicielem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego Bolesławem Bierutem. Przekazali mu memoriał, w którym zawarli punkt widzenia Związku na temat zasad organizacji życia polskiego na obszarze Mazur. W materiale tym, który był jednocześnie programem organizacji, postulowano m.in. opuszczenie przez Niemców ziemi mazurskiej, utworzenie województwa mazurskiego, przeprowadzenie reformy rolnej i roztoczenie opieki nad zabytkami. Administracja i szkolnictwo miały być wyłącznie polskie. Jako stolicę województwa mazurskiego widzieli Olsztyn lub Królewiec (nie wiedząc jeszcze że Królewiec będzie radziecki). Chcieli również zburzyć zabytki, świadczące o niemieckiej historii Prus Wschodnich.